29-07-2011 Portomarin – Casanova Mato

Ik schrok wakker en zag dat de Hongaarse pelgrim naast me al weg was. De fietsers lagen nog te slapen. Ik zette mijn telefoon aan en zag dat het even voor 7 was. Veel te laat om 40km te doen binnen redelijke tijd. Vooral omdat ik nog de was wil doen.

De schoenen aandoen deed nu veel pijn. Ik dacht nog als dat maar goed gaat. Ik begin te lopen en zag dat bepaalde pelgrims in andere richtingen liepen. Ik vroeg waar de camino was. Een Fin of Deen of zo zei ik denk die kant ik zie daar een bord. Die was duidelijk meer wakker dan ik. Anderen liepen in de andere richting maar ik besloot deze wakkere te volgen. Na een tijdje hadden we het weer. Een of andere wankelende ijzeren brug. Naja… Weer overheen geschrompeld. Gelukkig erover heen gekomen. Voelde een beetje los aan die platen. Toen flink gelopen. Ik dacht dit gaat een zware dag worden.

Na een tijdje lopen liep er opeens een jongedame naast me… Bleek dat ze uit Ierland te zijn. We begonnen met elkaar te vertellen en dat ging heel leuk en spontaan. Op een gegeven moment kwam de reden van de camino ter sprake. Zij deed het voor vakantie. Lerares in Ierland voor 5-12 jarigen in Gaelic. Ze heette Ashley… Zo had ik het verstaan maar later email adres uitgewisseld en bleek haar naam Aisling te zijn. Ze had wijze woorden voor me en positieve energie. Echt een leuke meid.

We hebben een pauze samen genomen en er waren nog 2 leuke Canadese meiden bij komen zitten. Die hadden de ergste verhalen over bedwantsen. 1 meisje zat helemaal onder de beten in haar gezicht en echt overal zei ze. Gezellig samen een broodje gegeten en koffie gedronken.

Toen weer doorlopen. Ze vond het schijnbaar leuk om met me te lopen. Ze bleef wachten en we gingen samen door. Zij zou 20 km doen vandaag. Ik zei minimaal 30 km en misschien zelfs 40. Denkelijk word het die 30. Na een tijdje vertellen zei ze dat haar broer ook met dezelfde vragen zat als ik. Ze sprak haar hoop voor me uit. Heel aardig en wijs.

Na een tijdje lopen was het weer pauze tijd. Buiten zitten. Erg camino-achtig was het niet. Waren wegwerkers bezig met kappen met zo’n drilding. Toch doe je dit eenvoudig negeren. Echt maf.

Ik deed mijn sokken uit en Aisling zag hoeveel pijn ik had. Ze had Compeed. Ik zei ik ook maar die zijn te groot. Ze zei prik de blaar maar door. Nou ik probeerde het maar opeens zat ik met haar naald, die ze ontsmet had, in mijn vlees dus schreeuwde ik het uit van de pijn. Dat is niet de bedoeling zei ze dus stop maar. De compeed van mezelf erop bleek in andere richting toch wel ok te zijn. Zij had een stuk pleister afgeknipt en plakte ze op mijn voet. Was wel fijn. Ik heb daarna goed erop kunnen lopen.

Toen we bij haar eindbestemming van de dag waren zei ik dan ga ik hier eten. Ze zei dan drink ik wat. Ja leuk natuurlijk. We gaan zitten en ik zei… shit moet geld pinnen. In die bar had ik mijn laatste 5 euro. Geeft niet zei ze ik leen je dat wel even. We bestelden. Ik het menu met macaroni en kipborst en yoghurt met water genomen. Zij dronk ook water en had een salade genomen. Leuk gebabbeld en het was 15. Menu kostte 9 dus dat van haar vond ik eigenlijk in verhouding duur.

Pinnen was 30m verder. Het werktte goed. 100 euro genomen. Ik gaf 20 euro aan haar en ze gaf 10 terug. Ik dacht da’s goed zo. Maar ze gaf me ook nog de euro terug. Zijn we verder gelopen richting haar herberg.

Toen afscheid genomen met een innige knuffel. Ze zei mooie woorden tegen me (in dagboek geschreven, niet voor hier). Mooi hoor. Gedag gezegd en doorgelopen. Zonder haar lopen was wel even moeilijker. Als je alleen loopt trek je pijn sneller aan en anders heb je afleiding. Was wel leuk.

Morgen laatste 2 dagen. Ik geloof het nog niet. Ga nu slapen. Wel nog schrijven over het avond eten. Was een speciale gebeurtenis… en… laatste keer gewassen! Met de machine… ruikt weer lekker.. TRUSTEN!

Video galerij :

Hier loop ik met Aisling….