13-07-2011 Los Arcos – Logroño

Vandaag zou het weer een zware etappe worden van ongeveer 28 km. We zijn vroeg opgestaan, namelijk 5.25. Huib keek naar buiten en zei dat het niet regende. Ik ben de was gaan ophalen. Toen ik in de tuin aankwam zag ik dat het buiten nog donker was. Ik voelde de druppels op me vallen… het regende toch maar dat kon je niet zien doordat het donker was. Gelukkig hadden we de was onder het afdak laten drogen. De was is daardoor niet echt droog geworden, een beetje klam.

Het ontbijt duurde schijnbaar lang want we gingen pas om 6.45 lopen. Een dik uur en kwartier om op te staan en klaar te zijn om te lopen is te lang… Normaal doe ik er 15 minuten over.

De straten zagen er nog nat uit van de regen maar het was niet meer aan het regenen. Gelukkig. De bewolking zag er wel angstaanjagend uit. Huib wilde langs een dokter voor zijn knie te laten controleren. Hij zei dat in zijn knie een vreemd knarsend geluid en gevoel zat. We hebben samen gelopen en vond zijn ritme nog steeds heftig ook al had bij een blessure.

Na een tijdje te hebben gelopen samen gingen we op een bankje zitten. Hij toonde wat privé foto’s en ik deed hetzelfde. We hebben wat privé gesproken.

Toen kwamen de moeilijke stukken. Op zich ging het wel lekker. Het is net alsof je steeds getrainder word. Na ongeveer 18 km gelopen te hebben namen we bij een waterbron even pauze. Ik moest water bijvullen en Huib wilde even rusten.

Een Frans koppel dat wij al vaker waren tegengekomen maar moeilijk mee konden communiceren omdat alleen de vrouw zeer gebrekkig Engels kon praten. Haar man bood aan om naar de knie te kijken. Hij deed aan Huib zijn knie trekken en duwen maar eigenlijk geen pijn. Enkel op één plekje zei Huib. Hij zei dat Huib gewoon rustig aan moest doen en niets forceren. Huib voelde dat zijn knie iets beter was. We zijn weer verder gelopen.

Een straat verder was een bar. We liepen richting de bar en het zag er dicht uit. Een mooie Spaanse van ongeveer 35-40 liep richting ons. Ik vroeg in het Spaans of de bar openging. Ja zei ze, ga maar naar binnen. Haar tas stond nog op de bar. Het was binnen nog donker. Huib vroeg of ik haar kon vragen of ze iets te eten voor ons had. Ik vroeg haar beleefd of ze een broodje of zo voor ons had. Ze zei vriendelijk dat ze wel een broodje tortilla voor ons had. Als jullie even hebben sluit ik de auto af en maak het voor jullie klaar. Het was een hele mooie vrouw. Ze was mooi, vriendelijk en professioneel. Precies wat ik belangrijk vind in een vrouw. Weten waar je mee bezig bent. Dan zijn ze extra mooi. Pfff… Muy guapa. De tortilla was echt heerlijk. Het was 12,20 dus 6,10 per persoon. Na de tortilla en sinas zijn we weer gaan lopen. O ja. We hadden ook nog chips gekocht. Ikzelf had dorito’s genemen en Huib 3D buggles. Met het doorlopen liep Huib sneller dan ik. Ik kon het wel bijhouden.

Bij aankomst bij de herberg. Nee even iets anders.

Toen we in Viana aankwamen was er een mooie kerk. Huib zei dat hij geen kerk inging. Ik had gezegd van wel. Ik wilde tijdens mijn camino in elke kerk waar de mogelijkheid zich voordeed even stilstaan bij alle mensen waar ik van hou en om geef. Huib wilde toch mee naar binnen maar er stond een bord dat je niet met korte broeken naar binnenmocht. Huib gaf aan dat ik toch maar even mijn ding moest gaan doen en dat hij zou buiten wachten. Hiervoor was ik hem dankbaar. Ik ben even in de kerk gaan bezinnen. Pelgrims lopen graag door dus ik vond het wel leuk dat hij even wilde wachten.

Toen we bij Logroño aankwamen moesten we een brug over lopen. Deze was helemaal volggehangen met sloten. Sommige sloten waren voorzien van een bericht. Zag er apart en mooi uit.

Weer terug naar de aankomst bij de herberg….

De herberg was in eerste instantie een onvriendelijk ontvangst van de beheerder. Er werkte een jongedame die heel streng om het paspoort vroeg. Ik gaf mijn ID en kreeg meteen met een afkeurende blik te horen dat ze dit niet accepteren als identificatie. Ik zei ja maar in Nederland wel. Ik keek even en zag dat ik niet mijn ID had gegeven maar mijn rijbewijs. Meteen zei ik sorry en dat het mijn fout was en gaf mijn identiteitsbewijs. Ik zei…ik ben moe. Ze glimlachte en meteen was de sfeer omgekeerd. Toen ging het goed. De beheerder keek ons vervelend aan. Niet echt vriendelijk om zo pelgrims te ontvangen die moe zijn van het lopen.

Ik keek rond en daar zag ik het mooiste meisje dat ik echt ooit had gezien. Wow… Ze vroeg ons om haar te volgen. Ik keek niet of Huib me volgende want ik was betoverd door haar. Ze liep voor me en hoe moe ik ook was… al mijn energie gebruikte ik om te kijken hoe mooi ze was en welke mooie vrouwelijk welvingen ze had. Mooi lang donker haar. Ik heb genoten van de rondingen. Na een tijdje lopen viel me in dat ik Huib was vergeten. Hij kwam later aangelopen. Ik zei sorry maar ik was even afgeleid. Toen ik later ging douchen , beetje opruimen en in bed ging liggen om op muziek te luisteren kwam er toepasselijk een liedje die me aan die leuke meid liet denken, David Bowie met Blue Jean… want ze had een blue jeans aan waarin de rondingen van haar lichaam goed te zien waren…Blue jean… Zal ik altijd aan Logroño blijven denken…

Bij ons stapelbed stonden er een groep meiden en ik zei trots ‘Hola Españolas’ wat dus ‘Hallo Spaanse meiden’ betekend. Ik kreeg een blik die kon doden… We zijn geen Spaanse… We zijn Baskisch. Wij zeggen geen Hola maar wij zeggen ‘Kaixo’. Ik zei sorry maar ik kan geen Baskisch alleen Spaans,Engels, Duits en Nederlands en een dialect. Dat vonden ze wel interessant… het dialect. Ze vroegen me om iets te zeggen. Het klonk als een ‘sterke’ taal. Flirten konden ze wel. Ik bleef Spaans praten maar zij bleven Engels terugspreken. Toen heb ik het maar opgegeven en ben ik maar in het Engels doorgegaan. Zo kon Huib het ook volgen. Hij vroeg hoe het kwam dat ik zo snel en makkelijk met die meiden kon praten. Dat komt volgens mij omdat ik kalm over kom en verliefd ben op iemand anders en dat voelen die meiden. Ze zijn niet bang voor me dat ik iets zou proberen. Misschien beter van wel zei ik lachend.

We zijn verder gegaan met onze pelgrimsrituelen. Douchen en kijken waar te gaan eten. Op een bepaald moment kijkt Huib naar buiten en ziet het Deense koppel lopen. Huib is naar beneden gegaan om met ze te praten. Ik ben nog mijn dingen gaan doen. Toen Huib terugkwam na een tijdje vertelde hij dat Sarah zodanig geblesseerd was aan haar knie dat ze niet meer konden lopen. Ze gingen al met de bus van de ene plek naar de andere. Zij waren ervaren wandelaars en begin 20. Juist zij raken zo erg geblesseerd. Ze waren ook vanuit Saint Jean Pied de Port gestart op dezelfde dag en herberg als ons. Het was speciaal om weer nieuws te horen over hun. Ik vroeg me al af waar ze waren. De anderen dachten dat ze ook al heel ver voor ons uit waren gelopen. Altijd opletten dus, een blessure is zo gebeurd.

Huib zei ook dat we samen gaan avondeten. Ze waren al een dag hier en wisten leuke restaurants. Goed idee zei ik.

Nog geen 5 minuten later vroegen de Spaanse, sorry Baskische, dames of ik met ze ging eten vanavond…. Arrrrrgh… Ik zei natuurlijk nee omdat ik al met anderen had afgesproken. Tsja…. op het pad blijven… Test of niet… focus was of ik van iemand hield of niet en wat ik wil en niet wil in het leven.

Ik ben met Huib richting het centrum gaan lopen. Het deed flink pijn aan mijn knie. Ik maakte me zorgen over deze pijn. Het was niet de gewone pijn. We kwamen Sarah en haar vriend al snel tegen. Zij was geblesseerd maar ze liep nog snel. Jammer dat ze nu met de bus verder moeten.

We vroegen of ze een leuk restaurantje wisten. Ze riepen beiden “Hier is Burger King!”. Ik zei… nou… ik heb energie nodig om bij te vullen dat lukt met Burger King niet. Vond Huib ook wel….We liepen een stukje door en ja hoor…  het zondigen was nabij… we gingen toch maar naar de Burger King want wanneer krijg je tijdens de camino nog de kans om een hamburger van BurgerKing te gaan eten? Ik moet toegeven dat het heerlijk was.

Het zitten op de harde plastic stoelen was niet zo goed voor de benen en spieren. Het terug lopen ging moeizaam. Ik ben lekker gaan slapen.

Foto galerij:

 

 

 

 

 

 

 

Pelgrim stempel Logrõno

 

 

 

 

 

 

 

 

Ramond in Logroño tijdens de Camino.

 

 

 

 

 

 

 

 

Burger King in Logroño